De emigratie wordt niet
geleverd als een neutrale gebeurtenis maar als
kritieke conjunctuur algemeen en blijvend,
die zich als storing factor van de mechanismen
van regelgeving van het individu en de groep
oplegt.
Voor dat zelfde moet het met veelvoudige
culturele en psychologische instrumenten
geconfronteerd worden. Het
verduidelijkt zich als periode van
ambivalente overgang, als een
ontwikkelingsgelegenheid die ook een concreet
risico van verlies en ontbinding bevat. [...].
De onbehaaglijke alliantie
tussen psychopathologie en antropologie
